آبیاری بارانی و موضعی و جی آی اس در کشاورزی

در اینجا با انواع سیستمهای آبیاری در کشاورزی آشنا می شوید که شامل انتخاب سیستم، طراحی، اجرا، بهره برداری، نگهداری و... است

آبیاری بارانی و موضعی و جی آی اس در کشاورزی

در اینجا با انواع سیستمهای آبیاری در کشاورزی آشنا می شوید که شامل انتخاب سیستم، طراحی، اجرا، بهره برداری، نگهداری و... است

آبیاری بارانی و موضعی و جی آی اس در کشاورزی

♥ *** راه در جهان یکیست و آن راه راستی است ***♥
شما دوستان عزیز آزادانه و حتی بدون ذکر منبع می توانید از همه مطالب این وبلاگ استفاده کنید.

۱۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «کم آبی» ثبت شده است

نوشته های زیر برگرفته از سایت یک قطره آب است.

در مدت کوتاهی که از آغاز کمپین یک قطره آب می گذرد، واکنش های بسیار متفاوتی به آن دیده ایم. «بابا دلتون خوشه»هاشنیده ایم و «بابا دمتون گرم»های بسیار!ـ
تعداد همراهانمان در کمتر از سه ماه از مرز ده هزار نفر گذشت. مردم از پوستر ها و اینفوگرافی ها استقبال بسیار کردند. شعار ها و پیام ها دهان به دهان گشت، در پیغام های تلفنی دست به دست شد و در رسانه های مختلف بازتاب پیدا کرد.ـ
اما در تمام این مدت، در کنار مسئله ی حساس کمبود آب ایران، پاسخ به این سؤال اهمیت اساسی یافت که ما (همه ما مردم این جامعه) چقدر برای چیزی به نام یک کمپین اجتماعی اهمیت قائلیم و به اثرگذاری آن اعتقاد داریم؟ اصلاً  یک کمپین اجتماعی چیست؟ به چه درد می خورد؟ و تا بحال چه گلی به سر آدمیان زده است؟ـ

یک شکل پاسخ به این سؤال بررسی تأثیر مستقیم است. می توانیم در یک جستجوی ساده ببینیم که چطور سالانه میلیارها دلار پول و امکانات در سراسر جهان از همین طریق جمع می شود. یا اگر حوصله ی راه دور رفتن نداریم پوستری که در صفحه ی فیسبوک همین کمپین منتشر و به «بالاغیرتاً» معروف شد مثال خوبی است. این پوستر -بر طبق آمار رسمی سازمان آبفا- اعلام می کرد که با این شیوه ی مصرف، ماهانه بیش از ۴ هزار لیتر آب صرفه جویی می شود. حال می توان با ضرب کردن تعداد بازدید آن در شبکه های مختلف اجتماعی (که به بیش از ۸۰ هزار نفر می رسد) به رقمی بزرگ دست یافت و کلمه ی هزار لیتر را جلوی آن نوشت و گفت اینست تأثیر یک کمپین! یا اینکه محاسبه کنیم اگر شیوه ی صرفه جویی به شکل یک فرهنگ به نسل بعد و نسل های بعد منتقل شود، چه گستره ی وسیعی از عادات نادرست را تغییر می دهد و ...ـ
اما غیر از این شکل تأثیرگذاری مستقیم، اتفاق مهم دیگری نیز در جریان است. و آن اتفاق «حساس شدن به جهان» است.ـ

یکی از «بابا دلتون خوشه»هایی که بارها و بارها شنیدیم این بود که: «آقا! اصلاً هشتاد درصد هدر رفت آب ایران تویِ بخش کشاورزی یه و آبی که تو خونه ها هدر میره هیچ تأثیری تو این خشکسالی نداره. حالا شما چی میگی این وسط؟» این سؤال پیش از آنکه به مسئله ی کمبود آب مرتبط باشد، خبر از یک رخوتِ مزمن اجتماعی می دهد. اینکه در لحظه ی برخورد با هر جریان اصلاحی آیه ی یأس را می خوانیم و تمام! حس و حالی که در گوشه و کنار جامعه مان و در لایه ها و طبقات مختلفش می توان آنرا دید.ـ
صاحبان این حس و حال، به علل مختلف (موجه و غیر موجه) نسبت به کارکرد حرکت های اجتماعی بدبین شده اند و بدون اینکه راه حل جایگزینی در ذهن داشته باشند، صرفاً آن را نفی می کنند. و هرگز توضیح نمی دهند که اگر همه ی این کارها بی اثر است، چه باید کرد؟!  چنین دیدگاهی تمام تلاش های کوچک اما ناب و بی جایگزینِ مدنی در جامعه را یکسره بی اثر می انگارد، بدون آنکه ببیند دیگر جوامع از هزارانِ این تلاش ها افتان و خیزان عبور کرده اند. بی آنکه بداند تا جامعه ای از درون و از آدم هایش متحول نشود هرگز به صورت کلان تغییری نخواهد کرد. بی آنکه بداند هدر رفتن آب از شیر خانه گرچه با میزان هدر رفت آب در کشاورزی قابل قیاس نیست اما از یک جنس است. مقدارش گرچه بسیار متفاوت اما ماهیتش یکی است.ـ
۸۰ درصد که هیچ، اگر ۹۹ درصد آب در بخش کشاورزی هدر رود، این دلیل نمی شود که شیر آب خانه ما باز بماند! اگر ایران سیراب ترین سرزمین جهان شود، این دلیل نمی شود که ایرانیان منابع خود را بی پروا مصرف کند... آیا مردم در کشورهای پر آب دنیا شیر آب را باز می گذارند و مسواک می زنند؟ـ

سهم یک کمپین در جلوگیری از خشکسالی بیش از آنکه پرکردن ذخایر آب کشور باشد، حساس کردن آدم های آن است. چرا که جامعه ای که به مسئله ای چنین روزمره، ملموس و ساده حساس نیست، هرگز از پس کارهای بزرگتر بر نمی آید. دستاورد ما در دوران بحران آب، چیزی بیش از قطرات آب است.ـ دستاوردمان پراکندن آگاهی است. و آشنایی زدایی از واژه ی «مسؤلیت». و تمرین اینکه چطور باید با یکدیگر صحبت کنیم. چطور مشکل مشترکمان را بررسی کنیم و برای آن به دنبال راه حل بگردیم. دستاورد ما ساختن محیطی است که در آن درک کنیم جادویِ ارتباط درست را.ـ
ما به اندازه ی قطرات حیاتیِ آب، به چنین تجربه و درکی محتاجیم. به هرچه حساس تر شدن نسبت به مسؤلیت اجتماعی خویش. به زدودن این انگاره ی کهن که «خانه ی ما از پای بست ویران است.» و به رسیدن به این باور که: به میزانی که خود برای اصلاح خود و پیرامون خود کوشیده ایم می توانیم توقع آبادانی و فردای بهتر داشته باشیم.ـ

یک کمپین می تواند به جامعه ای که در و دیوار آن پر از حرف های خوب است، دوباره، از نو و به شیوه ای خلاق یادآوری کند که ما در مقابل محیطی که در آن زندگی می کنیم، مسؤلیم. و این اندازه ی مسؤلیت ما نیست که اهمیت دارد بلکه مهم خود آنست.ـ
ما در یادگیریِ گفتگوی جمعی راهی طولانی پیش رو داریم. پیش از آنکه در قلب بحران های اجتماعی، احساسات بر ما چیره شود، نیازمند آنیم که در چنین بسترهایی همفکری و گفتگو و تفاهم و مدنیت را تمرین کنیم. و دست از عادت کهنِ «غر زدن انفعالی» برداریم.ـ
آری، ده هزار نفر در برابر هفتاد میلیون نفر عدد کمی است، اما باید بدانیم که پیشرفت های فرهنگی همیشه به تدریج روی می دهد و اتفاقات لحظه ای در گذار زمان رنگ می بازد.ـ

پشتیبانی از یک حرف حساب با یک کلیک، در نگاه اول بی اثر است اما همه چیز از همین مشارکت خلاق آغاز می شود. و اگر این مثل پارسی، از شدت تکرار بی جا، به کلیشه ای نچسب تبدیل شده، باید با تمرکز و نیازی واقعی، دوباره از نو آن را بخوانیم و باور کنیم که: قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود.

adropofwater.ir

سلامت نیوز: مردم تهران سال هاست که شیر آب را باز می‌کنند و هر قدر می‌خواهند آب برمی‌دارند اما خیلی‌ها نمی‌دانند این آب چگونه تأمین می‌شود و چه راهی را در لوله‌ها طی می‌کند تا به خانه‌هایشان برسد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران،تهرانی‌هایی که به‌طور متوسط در هر شبانه روز 3 میلیون متر مکعب آب برمی‌دارند و در هر ثانیه هم 33 متر مکعب که در پیک مصرف به 40 متر مکعب هم می‌رسد. این مدل مصرفی بی‌سرو سامان تا جایی پیش رفته که مصرف تهرانی‌ها 2 برابر و مصرف کل کشور به 3 تا 4 برابر استانداردهای جهانی می‌رسد و ایران را رکورددار مصرف می‌کند. آن هم مصرف منابعی که زنگ خطر برایشان به صدا در آمده و دیگر رمقی برایشان نمانده. آنقدر بی‌رمق که ارتقایی مدیر عامل آب منطقه‌ای تهران از کاهش بارندگی‌ها و وضعیت نابهنجار سفره‌های آب زیرزمینی خبر می‌دهد: «بارندگی‌ها نسبت به سال‌های قبل خیلی کمتر شده. به قدری کمتر که حالانسبت به 46 سال قبل، 34 درصد کاهش بارندگی داریم و نسبت به سال قبل هم 16درصد عقب هستیم. این یعنی میزان بارندگی‌های امسال تا قبل از تابستان 200 میلیمتر بوده در حالی که سال گذشته این میزان به 238 میلی متر و در 46 سال قبل به 304 میلی متر می‌رسیده است. این وضعیت بارندگی وخشکسالی پیاپی در دو سال اخیر، 20 درصد روان آب‌ها را کاهش داده و مخازن آب سد‌ها را بشدت خالی کرده است. مصرف بیش از حد استاندارد، خشکسالی‌های مداوم و بخیل شدن آسمان، ارمغان دیگری هم داشته و آن هم کاهش سفره‌های آب زیرزمینی و نشست دشت‌هاست.>
بر اساس گزارش سازمان زمین‌شناسی، دشت‌های جنوب تهران از جمله قرچک، ورامین، شهریار و... به تناسب از 2 تا 12سانتیمتر فرونشست داشته‌اند.

مدیرعامل آب منطقه‌ای تهران، یکی از علت‌های اصلی این موضوع را پایین رفتن سطح آب‌های زیرزمینی عنوان می‌کند که با توجه به برداشت‌های بیش از اندازه مجاز و غیر مجاز رخ داده است: «شرایط 8 دشت تهران به جایی رسیده که کاهش آب‌های زیرزمینی، کسری مخزن سدها را هم افزایش داده است. به همین دلیل تغذیه مصنوعی در رودخانه کرج و دشت ورامین و چند نقطه دیگر انجام می‌شود و در رود کن نیز با همکاری شهرداری در آینده اجرا خواهد شد. اما میزان برداشت از سفره‌ها بیش از چیزی است که آب به آنها نفوذ می‌کند. به همین منظور یکی از برنامه‌های عمده استفاده از پساب است. یک میلیارد متر مکعب آب سالانه وارد تهران می‌شود که 700 میلیون متر مکعب آن پساب است. تاکنون توانسته‌ایم سالانه 200 میلیون متر مکعب آن را به دشت ورامین ببریم و اگر 500 میلیون دیگر هم اجرا شود و بتوانیم آن را منتقل کنیم بخشی از کمبود سفره با انتقال به دشت‌ها جبران می‌شود.> وضعیت موجود، کشاورزان جنوب تهران را هم با شرایط بدی روبه رو کرده است و به گفته ارتقایی، سال‌جاری در بخش کشاورزی از سد ماملو و امیرکبیر توانستیم فقط حداقلی را تأمین کنیم که کشاورزان آسیب نبینند اما کشاورزان دشت ورامین، پاکدشت، پیشوا و قرچک هم‌اکنون با مشکل کم آبی مواجه هستند و بیشتر از آب‌های زیرزمینی و آب چاه‌ها استفاده می‌کنند. <ما 5 متر مکعب در ثانیه پساب جنوب تهران را به دشت ورامین منتقل می‌کنیم و به دشت شهریار و رباط کریم نیز 3متر مکعب بر ثانیه منتقل می‌شود اما همچنان کشاورزان با مشکل کم آبی روبه رویند.»
گلوی خشکیده اهالی جنوب تهران
اما وضعیت در همه جای کلانشهر تهران هم یکسان نیست و محله‌هایی هستند که مردم آنها با بحران کم آبی بیش از نقاط دیگر دست به یقه شده‌اند و در حالی که هنوز در خیلی از محلات، آب آشامیدنی به آسانی هدر می‌رود و گوش شنوایی برای اخطار‌ها نیست، اهالی گوشه‌ای دیگر از این شهر درندشت، در مضیقه هستند. آنطور که محسن پیرهادی عضو شورای شهر تهران می‌گوید: <محله‌هایی مانند محله خلیج فارس شمالی در منطقه 18 و همچنین بخشی از محله اسماعیل آباد منطقه 19 علی آباد از نعمت داشتن آب شرب، پیوسته محروم هستند.>
البته به اعتقاد این عضو شورای شهر، سوء مدیریت علت اصلی بحران آب در جنوب تهران است نه بی‌آبی: «جنوب تهران دو مشکل دارد یکی بی‌آبی و دیگری سوء مدیریت. بی‌توجهی برخی از مسئولان بویژه سازمان آب تهران باعث شده تا یک جرعه آب گوارا از گلوی مردم محله‌های جنوب شهر پایین نرود.کم توجهی سازمان‌های مسئول در قبال تأمین آب برخی از مناطق و محله‌های شهر تهران باعث شده تا شهروندان ساکن در این محله‌ها که عموماً از اقشار کم درآمد و ضعیف هستند با مشکل رو‌به‌رو باشند. نمونه آن نیز محله خلیج‌فارس شمالی در منطقه 18 تهران است که با مشکل قطع مکرر آب و برق دست به گریبان هستند. در بخش علی آباد محله اسماعیل آباد منطقه 19 نیز حدود 30خانوار و 300 واحد تولیدی وجود دارد که بدون آب شرب هستند. البته خود اهالی چند حلقه چاه برای تأمین آب محله خود ایجاد کرده‌اند اما همچنان کم آبی در این محله بیداد می‌کند. از طرفی وضعیت بهداشتی آب چاه‌های مورد استفاده با توجه به وجود چاه‌های فاضلاب نگران‌کننده است.»
البته با پیگیری‌هایی که شورایاری محله خلیج فارس شمالی انجام داد در سال 88 وزارت راه و شهرسازی 12 هزار و 500 متر مربع زمین به سازمان آب و فاضلاب تهران در جنوب غرب تهران واگذار کرد. هرچند کاربری این زمین فضای سبز بود اما برای رفع مشکلات این محله به کاربری تأسیسات تغییر داده شد. در سال 89 زمان <مداحی> شهردار وقت، کلنگ این طرح به زمین زده شد. در طراحی اولیه مخزن آبی که قرار بود برای این محله ساخته شود 20هزار متر مکعب در نظر گرفته شد اما به گفته پیرهادی این در حالی است که تاکنون که نزدیک به 5سال می‌گذرد تنها 10 هزار متر مکعب از این مخزن ساخته شده است و برای باقی آن باید تأمین بودجه شود.
اما چرا از این مخزن بهره‌برداری نشد؟ پیرهادی دلیل بهره‌برداری نشدن از این مخزن آب را نصب نشدن تأسیسات پمپاژ مورد نیاز در این مخزن می‌داند: «برای نصب تأسیسات دستگاه پمپاژ نیاز به 5/8 میلیارد تومان بودجه است که تاکنون تأمین اعتبار نشده است. البته حالا با یک پیمانکار قراردادی در حدود 2تا 3میلیارد تومان منعقد شده است تا تنها پمپاژ آب را از این مخزن انجام دهد که متأسفانه این قرارداد در شرایطی منعقد شده است که با توجه به مشکل قطعی برق در این محله باز هم مشکل حل نشده و آب قطع خواهد شد. در حال حاضر آب این محله از طریق 8 تا 9 حلقه چاه به صورت مستقیم تأمین می‌شود، با راه اندازی مخزن آب 5/4 حلقه چاه نیاز شهروندان را برآورده خواهد کرد.»
پیرهادی می‌گوید: «طبق گزارشی که شرکت آبفای تهران ارائه کرده است؛ ‌نیازآبی شهر تهران درسال 93، یک میلیاردو 35میلیون مترمکعب است. این در حالی است که هر سال مسئولان آبفای تهران باهمکاری آب منطقه‌ای از سدلار آب را به لتیان انتقال داده‌اند که البته امسال نیز با این مشکلات روبه‌رو هستند. از ابتدای سال تا امروز 26میلیون مترمکعب کاهش برداشت آب از سدلتیان وجود داشته است. درحال حاضرحجم آب لتیان به 50 میلیون مترمکعب رسیده است. این در حالی است که تا امروز 375 میلیون مترمکعب آب در استان از ابتدای سال تولید شده است و کمترین برداشت آب ازسد لتیان بوده است. همچنین در حال حاضر سد لار 50 میلیون متر مکعب و سدلتیان 48 میلیون مترمکعب آب دارد.»
تهرانی‌های پر مصرف و شبکه‌های فرسوده
عضو شورای شهر تهران دست و پنجه نرم کردن با شرایط کنونی و مدیریت این بحران را از سیل و زلزله سخت‌تر دانست: «آب مایه حیات است و تحمل کم آبی برای شهر پر جمعیتی مانند تهران واقعاً سخت و طاقت‌فرساست. ما در حال حاضر3 میلیون و 800 هزار مشترک آب تهرانی داریم که از این تعداد 400 هزار مشترک غیر مسکونی و 3میلیون و 400 هزارمشترک مسکونی هستند. ازمیان مشترکان مسکونی دومیلیون و 700 هزارنفر زیر 20میلیون مترمکعب یا همان حد استاندارد مصرف را دارند.از طرفی 700هزار نفر بیش از حد استاندارد و تا 42 درصد آب تهران را مصرف می‌کنند. این در حالی است که 30 درصد شبکه آب‌رسانی پایتخت نیز فرسوده است و مشکل فرسودگی شبکه آبرسانی پایتخت را باید حاکمیتی حل کرد و دولت، مجلس و شهرداری با کمک هم تجهیزات آبرسانی را نوسازی کنند.»
سدهای بی‌جان لار و لتیان و روزهای سخت اهالی شرق تهران
مسأله کمبود آب تهران تا امروز با کاهش فشار آب تا حدی کنترل شده اما با توجه به مصرف بالای سرانه آب در کشور و بویژه در تهران و احتمال نبود بارش باران در فصل پاییز می‌توان به این مسأله اشاره کرد که تهران تا شهریور ماه آب دارد و بعد از آن با بحران بزرگ بی‌آبی رو به رو می‌شود چرا که دیگر امکان برداشت آب از دو سد لار و لتیان وجود ندارد و در حال حاضر چشم امید شرق تهران به راه اندازی تصفیه خانه شماره 7 در سد ماملو است که به گفته علیرضا نوذری‌پور معاون مهندسی و توسعه شرکت آب و فاضلاب استان تهران، سعی می‌شود تا اوایل پاییز راه اندازی شود: «سدهای لتیان و لار ذخیره آب به حداقل ممکن کاهش یافته اما سدهای امیرکبیر و طالقان وضعیت ذخایر چندان بحرانی نیست.لتیان یک دوم و لار یک بیست و هفتم ظرفیت مخزن آب دارد، بنابراین ساکنان شرق تهران روزهای سختی پیش رو دارند.»
قطع نشدن آب به شرط مدیریت مصرف
یکی از نگرانی‌های اصلی مردمی که زندگی شان بدون آب مختل می‌شود قطع شدن یا جیره بندی آب است اما هنوز هم مسئولان معتقدند اگر مردم یاری کنند و خود را به استاندارد‌های مصرف برسانند می‌توان ازاین وضعیت عبور کرد.
نوذری‌پور معاون مهندسی و توسعه شرکت آب و فاضلاب استان تهران هم معتقد است که اعمال مدیریت مصرف از سوی مردم می‌تواندگذر از وضعیت بحرانی را ممکن کند اما در غیر این صورت در پاییز دچار مشکل می‌شویم: «تهران بویژه شرق آن شرایط خاصی را سپری می‌کند و مردم باید مدیریت مصرف آب را جدی بگیرند. ما هم در حال حاضر غیر از برنامه بهره‌برداری از تصفیه‌خانه شماره ۷ به کمک شهرداری تهران به‌دنبال حفر چاه نیز هستیم تا بتوانیم تاحدی از این اوضاع عبور کنیم. حتی‌المقدور سعی می‌کنیم که قطعی یا جیره بندی آب نداشته باشیم به شرطی که مردم مصرف خود را مدیریت کنند اما کاهش فشار آب یکی از گزینه‌های در دست اجرای وزارت نیرو است. مشترکان پر مصرف هم باید به اخطارهای وزارت نیرو عمل کنند و در غیر اینصورت برخوردهای جدی‌تری خواهیم داشت یعنی در مورد مصرف‌کنندگان غیرخانگی و مراکز نظامی محدودیت مصرف اعمال می‌شود به این نحو که حجم مشخصی آب تحویل می‌دهیم و بیش از میزان تعیین شده اجازه برداشت نخواهند داشت.» کم آبی سایه سنگین خود را بر سر پایتخت‌نشینان انداخته و برفراز سدها جولان می‌دهد، حالا فقط برای به زانو درآوردن هیولایی که هر لحظه نزدیک و نزدیکتر می‌شود راهی نمانده جز مدیریت اصولی کسانی که مسئول هستند و یاری و کمک مردمی که چند برابر استانداردهای جهانی مصرف می‌کنند.

 

برگرفته از سلامت نیوز

سلامت نیوز: معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست کشور ضمن ابراز تاسف از اینکه برداشت از آب های زیر زمینی کشور از مرز فاجعه گذشته است گفت: برداشت از آب های زیر زمینی به ۱۷۰ میلیارد مترمکعب رسیده است.

 

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر، احمد علی کیخا عصر یکشنبه در گفت‌وگو با خبرنگاران در محل اداره کل محیط زیست استان سمنان اظهار داشت: در کشورهای پر آب ۲۰ درصد حق استفاده از سفره های زیر زمینی را دادند که اگر این رقم به عدد ۴۰ برسد یعنی مرز خطر و اگر از رقم ۴۰ افزایش یابد به مرز فاجعه می‌رسد.

وی بیان داشت: این در حالی است که ۷۵ درصد از آب های زیرزمینی در زمان حاضر برداشت می‌شود یعنی از مرز فاجعه هم گذشته است. کیخا افزود: با وجود ۳۰ میلیارد متر مکعب آب در خوزستان و نزدیک به ۴۰ تا ۵۰ میلیارد متر مکعب در سیستان و بلوچستان هنوز مشکل آب وجود دارد که یک جای کار مشکل دارد.

مدیریت منابع آب مهمترین نگرانی ما است
معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست کشور مهمترین نگرانی دست اندرکاران محیط ریست را در حوزه مدیریت اکوسیستم آبی و منابع آبی کشور دانست و گفت: مشکلات این حوزه بسیار چالش برانگیز شده است.

وی وضعیت دریاچه های ارومیه و هامون، رودخانه زاینده رود، منابع آب های زیرزمینی را مورد اشاره قرار داد و گفت: منابع آب های زیر زمینی شرایط بسیار بدی دارند و به گفته رئیس سازمان حفاظت محیط زیست هم اکنون در بحران قرار گرفته ایم. کیخا وضعیت جنگل‌های بلوط، جنگل های هیرکانی شمال و شکارهای غیرمجاز را از جمله مسایل اصلی و در دستور سازمان حفظت محیط زیست برشمرد.

کاهش شدید بارندگی حیات وحش را در معرض تهدید قرار داده است
معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست کشور همچنین با اشاره به مشکل خشکسالی در مناطقی از کشور گفت: این پدیده که در مناطق مرکزی و متمایل به شمال بیشتر از مناطق جنوبی است امسال در حوزه محیط زیست نیز چالش برانگیز شده است.

کیخا افزود: کاهش شدید بارندگی در مناطقی از جمله استان سمنان حیات وحش را در معرض تهدید قرار داده است و این سازمان از محل اعتبارات خشکسالی اعتباراتی را برای مقابله با خشکسالی اختصاص داده است. وی گفت: این اعتبار در سه تا چهار مرحله توزیع شده و سمنان در اولویت قرار داشته است.

حفظ محیط زیست وظیفه همگانی است
معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست کشور با اشاره به اصل ۱۵۰ قانون اساسی در رابطه با حفظ محیط زیست گفت: حفظ محیط زیست وظیفه همگانی است. کیخا افزود: بر اساس مطالعات بین‌المللی که در سال ۲۰۱۳ صورت گرفت، مشخص شد که وضعیت زیست محیطی ایران در مدیریت اکوسیستم‌های آبی شامل تالاب‌ها، سواحل، رودخانه‌ها و آب‌های زیرزمینی در بین ۱۳۲ کشور در رتبه ۱۳۰ است. وی گفت: در ۸ سال گذشته بیش از ۶۰ پله در شاخص‌های زیست محیطی سقوط کرده ایم.

بهبود وضعیت زیست محیطی کشور، نیازمند مشارکت مردم
معاون محیط زیست طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست کشور با تاکید بر اینکه برای حفظ و بهبود وضعیت زیست محیطی کشور، نیازمند مشارکت مردم و سازمان‌های مردم نهاد در کنار فعالیت‌های مسئولان هستیم، تصریح کرد: تأکیدات رئیس جمهور در پیام نوروزی سال ۹۳، نشانه عمق توجه دولت یازدهم به مباحث زیست محیطی کشور و تغییر رویکرد دولت در این زمینه است.

کیخا گفت: برای حفاظت از محیط زیست، فرصتی برای آزمون و خطا نیست و نباید به گونه‌ای فعالیت کرد که فرصت سوزی شود. وی با اشاره به اینکه حفاظت محیط زیست به معنای مقابله و تعطیلی واحدهای صنعتی نیست، ابراز داشت: واحدهای صنعتی اگر خواستار توسعه هستند، باید برای حفاظت از محیط زیست هم تلاش کنند.

معاون محیط زیست طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست کشور در خاتمه یادآور شد: امیدواریم با مشارکت سازمان های مردم نهاد و انجام اقداماتی برای مقابله با ورود دام غیرمجاز به زیستگاهها این مشکل حل شود.

برگرفته از سلامت نیوز

سلامت نیوز: زنگ هشدار بحران آب در حالی هر روز شدیدتر می‌شود که علاوه بر اسراف در مصرف آب شرب میزان هدرروی بالای آب در بخش کشاورزی به این بحران دامن زده است.


سهم بالای بخش کشاورزی از منابع آبی کشور و میزان هدرروی بالای مصرف آب در این بخش موجب هشدار کارشناسان نسبت به تشدید بحران آب در کشور شده است. تازه‌ترین آمارها در حالی از سهم 80 تا 90 میلیارد مترمکعبی آب مصرفی (حدود 85 تا 90درصد منابع آبی کشور) در این بخش حکایت دارد که متوسط جهانی مصرف آب در بخش کشاورزی حدود 70درصد است با وجود این تا‌کنون هیچ اقدام مؤثری برای جلوگیری از هدرروی بالای آب در مرحله انتقال یا آبیاری در مزرعه صورت نگرفته است.

گرچه اخیرا دست‌اندرکاران بخش کشاورزی از تخصیص منابع محدودی برای مدیریت آب در این بخش خبر می‌دهند، واقعیت آن است که اکنون استفاده از آبیاری سنتی، کشت ارقام کم محصول، عدم‌تسطیح و زهکشی اراضی و انتقال آب به شکل روباز به مزارع، چشم‌انداز مبهمی را پیش روی توسعه این بخش قرار داده چرا که با توجه به منابع آبی کشور سهم این بخش در 10سال آینده به 45میلیارد مترمکعب کاهش خواهد یافت.

بنابر عرف بین‌المللی کشورها تنها مجاز به استفاده از 40درصد منابع آبی تجدیدپذیر هستند اما به‌دلیل استفاده بیش از 80درصدی این منابع در کشورمان، اکنون خشکسالی، کم آبی، از بین رفتن تالاب‌ها، خشک شدن چاه‌های آب و پایین رفتن سطح سفره‌های آب زیرزمینی زنگ خطر بحران آب را به صدا در آورده است. این وقایع بیش از هر چیز ناشی از مصرف بیش از حد آب در چند دهه گذشته بوده و سرآغاز تلخی بر بحران‌های بعدی ناشی از کمبود آب خواهد بود. همچنین به‌رغم مصرف بی‌رویه و هدرروی آب در بخش کشاورزی متأسفانه متوسط عملکرد تولید محصولات کشاورزی در کشورمان مطلوب نبوده و در مقایسه با سایر کشورها بسیار پایین است درحالی‌که در ایران برای تولید یک کیلوگرم محصول 2000لیتر آب مصرف می‌شود حتی در کشورهای در حال توسعه نیز برای تولید همین مقدار محصول تنها 1300لیتر آب استفاده می‌شود.

 

هدرروی آب از انتقال تا مزرعه

به اعتقاد کارشناسان بحران آب در حالی هر روز تشدید می‌شود که هدرروی بالای آب مصرفی در بخش کشاورزی ادامه دارد. وزیر پیشین جهادکشاورزی معتقد است، هدرروی آب در بخش کشاورزی در 2مرحله انتقال آب و در مزرعه صورت می‌گیرد. میزان هدرروی آب کشاورزی در مرحله انتقال حدود 40 تا 45درصد و میزان بازدهی آب در این مرحله حدود 55 تا 60درصد است. به گفته دبیر کل خانه کشاورز در مزرعه نیز تقریبا بازدهی آب بین 60تا 65درصد بوده و در مجموع بازدهی انتقال آب و آبیاری در کشورمان حدود 37 تا 38درصد است که با این شرایط میزان پرت آب در این بخش 61 تا 62درصد است.

عیسی کلانتری، معتقد است، از این 62درصد هدرروی آب کشاورزی، بخشی قابل وصول و بخش دیگری غیرقابل وصول بوده و در بهترین حالت کشاورز می‌تواند هدرروی آب در مزرعه را کاهش داده و با اصلاح روش‌های آبیاری، آبیاری به موقع، تصحیح زمین و... بازدهی آب را از 60 تا 65درصد به 80 تا 85درصد افزایش دهد اما در بخش انتقال آب کشاورز مسئولیتی نداشته و وزارتخانه‌های جهادکشاورزی و نیرو مسئول هستند.

وی تأکید می‌کند که بازدهی آب در بخش آبیاری نیز حدود 55تا 60درصد است و با ضرب رقم 60درصدی هدرروی آب در مرحله انتقال در رقم 64 تا 65درصدی هدرروی آب در مرحله آبیاری، بازدهی آبیاری در بخش کشاورزی به حدود 38‌تا‌39درصد و هدرروی آب به حدود 61‌تا‌62درصد می‌رسد که بخشی از آن با سرمایه‌گذاری برای تسطیح اراضی، انتقال آب با لوله و... مرتفع خواهد شد. اما در آینده حتی امکان انتقال آب در کانال‌های بتنی نیز وجود نداشته و حتما باید آب سطحی از سدها یا آب چاه‌ها با لوله منتقل شود.

 

برگرفته از سلامت نیوز

 

عکس/بحران آب در جهان و زندگی مردمانی که برای یک قطره می جنگند

سلامت نیوز: بحران آب امروزه به بحرانی جهانی تبدیل شده است و ملت های مختلف در شرق و غرب عالم برای دستیابی به قطره ای آب مجبورند با یکدیگر نزاع و مبارزه کنند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از شفقنا، کمبود آب در برخی از نقاط جهان آنچنان بحرانی است که دغدغه ی اصلی و اولویت اول کار روزانه ی مردم برخی از مناطق جهان یافتن قطره ای آب پاک و قابل آشامیدن است. بنابر اعلام سازمان ملل متحد هر انسانی روزانه به 20 تا 50 لیتر آب پاک نیاز دارد تا برای آشامیدن، پخت غذا و نظافت استفاده کند. اما از هر 7 نفر، یک نفر در جهان به آب پاک و دائمی دسترسی ندارد؛ یعنی یک میلیارد نفر از کل مردم جهان.

عراق- در بغداد و بسیاری از دیگر شهرهای عراق توزیع آب از طریق لوله کشی انجام می گیرد اما نگهداری این لوله ها به دلیل شکستگی های ناشی از جنگ و نیاز به انرژی برای فعال کردن پمپ بسیار گران تمام می شود. در سال 2009 سازمان ملل متحد تخمین زد که حدود 6 میلیون عراقی، شامل 4.5 میلیون نفر روستایی فاقد دسترسی به آب پاک هستند. میلیون ها عراقی آب مورد نیاز خود را از رودخانه ها و جویبارها تامین کنند که این مساله خطر ابتلا به بیماری های ناشی از آب آلوده را نیز در این کشور افزایش می دهد. دولت امریکا نیز تخمین زده است که در دوران پس از جنگ تنها 5.5 میلیون از 28 میلیون نفر جمعیت عراق به طور مستمر به آب آشامیدنی دسترسی داشته اند.

هندوستان- مردم ایالت پنجاب برای بدست آوردن آب از پمپ های آب استفاده می کنند. در این منطقه تانک های آب ابزارهای حیاتی برای تامین مصنوعی سیستم های آب هستند. به وسیله ی این تانک ها مردم در موسم بارندگی اقدام به جمع آوری و ذخیره ی آب برای فصول خشک سال می کنند. هر چند این تانک ها هم گاهی خشک می شوند. روستائیان ایالت ماهاراشترا نیز از آب چاه برای خوردن و آشامیدن استفاده می کنند.

چین- آلودگی صنعتی منجر به آلودگی آب رودخانه ی زرد شده است. در سال 2010 دولت چین اعلام کرد که آلودگی آب در این کشور به دو برابر میزانی که پیش از این تخمین زده شده بود افزایش یافته است. آلودگی های صنعتی و انسانی بسیاری از آب های روان کشور چین را برای استفاده ی انسانی غیرایمن کرده است به طوریکه 66 درصد آب رودخانه ی زرد غیرقابل شرب است. دولت چین در سال 1997 اعلام داشت که یک سوم گونه های ماهی مادر در این رودخانه منقرض شده اند و ماهیگیری 40 درصد کاهش یافته است. خشکسالی موجب آن شده که در بسیاری از دوره ها هیچ آبی به دلتای این رودخانه که 5470 کیلومتر با مبدا آن فاصله دارد نرسد.

اریتره و اتیوپی- سوء تغذیه زندگی مردم مسلمان این منطقه را تهدید می کند به طوریکه ایشان به پناهگاه های اتیوپی واقع در مرز اریتره پناه آورده اند. خشکسالی در این منطقه حتی جان چهارپایانی همچون بز و شتر را که زندگی مردم به آنها وابسته است تهدید می نماید. گفته می شود که تنها 10 تا 20 درصد روستاییان اتیوپی به آب آشامیدنی بهداشتی دسترسی دارند.

غنا- بسیاری از زنان مجبورند برای یافتن آب 6 کیلومتر پیاده روی کنند. کمبود آب و تسهیلات بهداشتی زندگی نیمی از کل جمعیت آفریقا را تحت شعاع قرار داده است.

سودان- در نتیجه ی جنگ های اتفاق افتاده در این کشور در حدود 2.7 میلیون نفر در کمپ ها و پناهگاه هایی زندگی می کنند که فاقد زیرساخت های اولیه هستند و از این رو ساکنان این مناطق می بایست بیشتر وقت خود را صرف جستجو برای دستیابی به نخستین نیازهای حیاتی خود همچون آب پاک کنند. استفاده از آب آلوده همچنین موجب شیوع وبا و حصبه در این کمپ ها شده است.

استرالیا- درصد آب بدست آمده رودخانه ها و دریاچه ها صرف آبیاری زمین های کشاورزی می شود. استرالیای جنوبی با مشکل خشکسالی شدیدی دست به گریبان است به طوریکه مردم به جای دوش گرفتن در تشت های آب استحمام می کنند تا از هدررفت حتی یک قطره آب جلوگیری کنند.

امریکا- سد مورلوس در مرز ایالات متحده امریکا و کشور مکزیک در اوایل قرن بیستم بر رودخانه ی کلورادو ساخته شد تا جریان آب این رودخانه را از مسیر اصلی منحرف و به مسیرهای مصنوعی هدایت کند. اکنون رودخانه ی کلورادو که به 30 میلیون نفر و 1.6 میلیون هکتار زمین کشاورزی آبرسانی می کند در وضعیت بحرانی به سر می برد.

اما با وجود بحران آبی که در جهان وجود دارد، تصاویری تعجب برانگیز همچون احداث زمین چمن گلف در میانه ی کویر که ایجاد آن به مراتب بیشتر از هر منطقه ی دیگر نیاز به آب دارد، در بیابان های آمریکا مشاهده شده است.

برزیل- زندگی گروهی از سرخپوستان مانوکی که در طی قرن ها در جنگل های آمازون برزیل و در اکوسیستم رودخانه ای این منطقه زندگی می کردند، در معرض خطر قرار گرفته است. این بومیان امروزه گرفتار جنگ از پیش شکست خورده ای برای بازپس گیری زمین و آب شده اند.

بازماندگان زلزله ی 2010 هائی تی که تعداد آنها به 1.2 میلیون نفر می رسد، تعداد 35 میلیون نفر آواره و جنگ زده که در اقامتگاه های موقت زندگی می کنند، مردمان پاکستان، بنگلادش، بسیاری از ساکنان محلات فقیرنشین شهر 20 میلیون نفری مکزیکوسیتی، قربانیان دیگر کمبود و آلودگی آب در جهان هستند.

بحران آب امروزه در کشورهای در حال توسعه منجر به بحران بهداشت و سلامت نیز شده است. به طوریکه روزانه 5000 کودک تنها در اثر بیماری اسهال جان خود را از دست می دهند؛ یعنی هر 20 ثانیه یک کودک!

از سوی دیگر 40 درصد جمعیت جهان زباله ها و پسماند تولیدی خود را به درستی دفع نمی کنند و همین مساله موجب آلودگی آب آشامیدنی و غذایی شده و بیماری های ناشی از آن همچون حصبه سالانه بر سلامتی 17 میلیون نفر تاثیر سوء می گذارد.

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان

بحران آب در جهان